δάκρυ.

Ούτε που ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να γυρνάω που και που σε αυτό το blog…

Ούτε που ξέρω γιατί αυτό το blog συνεχίζει να δέχεται επισκέψεις…

281 μέρες μετά το τελευταίο post. Και πάλι με βρεγμένα μάτια. Και δεν έχω ιδέα του τι θα γράψω.

Έχουν αλλάξει τόσα πολλά… Άραγε τόσο κρατάει μια δική μου αιωνιότητα; 281 μέρες.

Αυτή η αλλαγή, που πάντα με συνάρπαζε. Και μετά… Αυτός ο φόβος. Όταν όλα έχουν αλλάξει και η δική σου πυξίδα σε προσανατολίζει με βάση τις συντεταγμένες ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια. Κι εσύ δεν μπορείς να την διορθώσεις. Όχι πια. Όχι μόνος.

Ένας κόμπος στο στέρνο. Ένα δάκρυ που στέγνωσε πριν προλάβει να διασχίσει όλο το μάγουλο. Κι ένα άλλο που ετοιμάζεται να βρέξει ξανά το πρόσωπο… Μια καρδιά που χτυπάει τόσο δυνατά. Θαρρείς πως θα σπάσει. Κι ένα μυαλό που δεν μπορεί πια να σκεφτεί. Δεν ξέρει πια τι να σκεφτεί…

Ένα δάκρυ. Γιατί οι άνθρωποι τα δικά μου παραμύθια τα φοβούνται…

Σε σένα. Μόνο.

Πάλι ξεκίνησα να σου γράφω επειδή ο κέρσορας αναβόσβηνε γεμάτος ανυπομονησία – για το τι θα σου γράψω, για την πρώτη πρόταση, την πρώτη φράση, την πρώτη λέξη. Στο έχω ξαναπεί, ούτε κι εγώ ξέρω τι πρόκειται να σου γράψω – έτσι μου συμβαίνει συνήθως όταν κάθομαι να σου γράψω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να σου γράψω. Τώρα γιατί σου γράφω εδώ ενώ ξέρω ότι οι πιθανότητες να σκοντάψεις πάνω σ΄αυτό το post είναι απειροελάχιστες; Δεν ξέρω… Σου έχω ξαναπεί ότι η ζωή είναι μια ζωγραφιά – ένα παραμύθι που το ζωγραφίζεις εσύ όπως θέλεις. Αρκεί να κάνεις ένα βήμα, ένα μικρό άλμα, να πηδήξεις μέσα σ’ αυτή τη ζωγραφιά και μεμιάς αυτή θα ζωντανέψει, θα γίνει ζωή, η δική σου ζωή. Μάλλον σου γράφω εδώ γιατί είμαι λίγο… πως να το πω…  «ρομαντικός», γιατί ξέρω πως αν ποτέ διαβάσεις αυτό το post τότε θα δώσεις πνοή στο παραμύθι μου, τότε θα ξέρω ότι το δικό μου παραμύθι είναι και δικό σου – και τότε… χρώματα.

Σ’ αγαπώ γιατί δεν φοβάσαι.

Όχι σήμερα. Σήμερα δεν θα έρθει. Δεν θα γίνει αγέρας. Δεν θα γίνει ψίθυρος. Δεν έχει ούτε καν μελάνι να υπογράψει αυτό το post όταν αυτό θα έχει τελειώσει. Σήμερα θα κάτσει εδώ. Στο χαλάκι της εξώπορτας. Ακουμπώντας την πλάτη της στον παγωμένο τοίχο. Θα κοιτάζει το φως του φεγγαριού από το παράθυρο. Και θα περιμένει. Να χαμογελάσει. Σε σένα. Μόνο. Αν. Όταν. Δει το χαμόγελό σου να ζωγραφίζεται πάνω στο τζάμι.

έλ, όου, βί, ί.

Ναι, έτσι ακριβώς είναι. Σαν να πέφτεις συνέχεια από μια ταράτσα και να μην πεθαίνεις ποτέ. Πάντα όμως κάτι χάνεις, ένα σπασμένο χέρι, ένα σπασμένο πόδι…

Ξέρεις, εγώ ένιωθα να πεθαίνει… Το έβλεπα να γλυστράει μέσα από τα χέρια μας. Και το έβλεπες κι εσύ. Ξέρεις, εγώ είμαι σίγουρος. Ότι το έβλεπες κι εσύ. Το ήξερες, ίσως κάποιες φορές να έκλεινες τα μάτια γιατί δεν ήθελες να βλέπεις… Αλλά το ήξερες. Είμαι σίγουρος ότι το ήξερες. Τα έκλεινες;

Και ξέρεις. Εγώ δεν ήθελα να πεθάνει. Γι’ αυτό τράβηξα το καλώδιο….

Το σκότωσα;

Ξέρεις, ακόμη κι αν το σκότωσα… Ξέρεις… εγώ απλά δεν ήθελα να… πεθάνει.

Μην αμφιβάλλεις. Ποτέ. Ξέρεις, εγώ το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Να, ξέρεις… Πως αν ποτέ εμείς… ξέρεις… Εγώ το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Ότι δεν αμφιβάλλω… ποτέ.

Απλά μερικές φορές, να… δεν ξέρω. Είναι, δεν ξέρω, να… σαν να ξεχνάω… Και τότε κλείνω τα μάτια… Και…

Τα πόδια σου πάνω στα δικά μου. Το κάθε βήμα μου, βήμα σου…

Σαπουνάδες. Δεν μπορούσα να σε πιάσω γιατί το κορμί σου γλυστρούσε μέσα στα χέρια μου…

Και ξέρεις, καμιά φορά, όταν κλείνω τα μάτια, όταν το πρόσωπό μου γίνεται όλο και πιο υγρό… Ξέρεις, υπάρχουν στιγμές που χαμογελάω… Και όταν χαμογελάω, πιστεύω ότι μπορεί να είναι ακόμα… ζωντανό.

happy birthday to me…

Δεν είναι που κάθε χρόνο με θυμούνται όλο και λιγότεροι…

Δεν είναι που αρχίζουν σιγά σιγά να ασπρίζουν κάποιες τρίχες στα μαλλιά μου…

Δεν είναι που δεν θα το γιορτάσω…

Είναι που πέρασε ένας χρόνος χωρίς να έχω διορθώσει αυτά που έπρεπε να διορθώσω…

Χρόνια μου πολλά. Και μου εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα να τα έχω διορθώσει…

μελαγχολία…

Περπατώ, ταξιδεύω, γελώ, κοιτάζω γύρω μου… είναι ωραία.

Περπατώ, ταξιδεύω, χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό.

Και ξαφνικά ξυπνώ.

Και ξαφνικά έχω φτάσει.

Που;

Δεν αναγνωρίζω τίποτα…

Πως έφτασα εδω;

Δεν μ’ αρέσει εδώ…

on my jukebox: the fratellis – whistle for the choir

Μπορεί να έχει πιάσει μπόλικη σκόνη μεχρί και το jukebox, αλλά τουλάχιστον «τραγουδάει» ακόμη. Έτσι γίνεται συνήθως, όταν κλείνεις έναν μεγάλο κυκλό ζωής αναπόφευκτα παραμελείς κάποια πράγματα, ο νους και μαζί και το σώμα επικεντρώνονται στον απότερο στόχο παραμελώντας πράγματα που «τρέχουν» παράλληλα αλλά μοιάζουν λιγότερο σημαντικά. Πάντα όμως τις τελευταίες πινελιές τις βάζω έχοντας παρέα γλυκές μελωδίες. Let’s whistle, λοιπόν, μια – τελευταία – βαθιά ανάσα, ένα – τελεύταιο – σφύριγμα μιας γλυκιάς μελωδίας και όταν ο αέρας τελειώσει, σε λίγες μόνο μέρες, θα μπει μια μεγάλη τελεία, μια ιστορία θα έχει τελειώσει. Η επόμενη σελίδα του βιβλίου θα είναι λευκή, έτοιμη να πλάσει νέες ιστορίες και ν’ ανακαλύψει καινούργια χρώματα.

on my jukebox: abbie gale – lovesong

she…

Ένα διαπεραστικό βλέμμα…

Ένα γλυκό χαμόγελο…

Μια ήρεμη φωνή…

Ένα ομόρφο κοπλιμέντο…

Για σήμερα η καρδιά μου σου ανήκει, την ξέχασα εκεί στον πάγκο, καθώς έβαζες τα παπούτσια στο κουτί και ετοιμαζόσουν να με οδηγήσεις στο ταμείο. Κι ας μην σου έδειξα καθόλου το πόσο γοητεύτηκα. Το βλέμμα μου θα σε αναζητεί καθώς θα κυκλοφορώ στους δρόμους της πόλης, μέχρι η εικόνα σου να αρχίσει να ξεθωριάζει στο μυαλό μου. Και γαμώτο, γιατί σκόνταψες καθώς ανέβαινες τις σκάλες; Αδυνατώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ήτανε τυχαίο…

Αυτή… Που πάτησε την πιο γλυκιά νότα στη μελωδία των τελευταίων ημερών μου…

on my jukebox: serafim tsotsonis – wood street

η αγάπη ντύνεται χιονάτη και κολυμπάει στις φλογισμένες ονειρώξεις της αιμορραγούσας τρέλας

snow white and the madness of truth (installation) - dror feiler

 

Αλλοπαρμένος κυνηγώ μια πεταλούδα στ’ άστρα,

τα φλογισμένα της φτερά, στάζουν φωτιά μες στην καρδιά μου.

Και τότε αρχίζω να γελώ, μα πριν σωπάσω πάλι κλαίω,

τα ματωμένα δάκρυα στη σιωπή, βάφουνε ρόδα τα όνειρά μου.

 

Και σαστισμένος απορώ πως βρέθηκα εδώ χάμο,

στη χιονισμένη ακρογιαλιά – δεν με βαστούν τα γόνατά μου.

Γονατιστός αιμορραγώ, νερό και αίμα γίνονται ένα,

κι εσύ μονάχη κολυμπάς, στη ματωμένη θάλασσά μου.

 

Σου λέω η αγάπη είναι τρελή,

και είναι γλυκό το αίμα…

Κι όταν η αγάπη αιμορραγεί,

γλυκιά φαντάζει να ‘ναι η τρέλα…